muszę siku w samochodzie

MANGODZINSY NIEBIESKIE PUSH UP, MAM 34https://bit.ly/3KpRIMRBIAŁE DZINSY, MAM 34https://bit.ly/3r6vS9FTSHIRT BEŻOWY, MAM Shttps://bit.ly/37qLiOYLONGSLEEVE BL Re: Siusianie, siusiak itp. problemy…. Przede wszystkim sie cieszyć że dziecko jest odpieluszkowane. Że woła, że chce korzystać z nocnika. Lepiej nie mącić mu w głowie i nie wracać do pieluszki, a tym bardziej na niego nie krzyczeć gdy ją sciaga. Dziecko bedzie skołowane gdzie w końcu ma się załatwiać. siku siku mocz siku mocz siku siku mocz siku siku mocz! [zwrotka 3] kocham te piosenki sikam ci do ręki to jеst teraz w modzie sikanie w samochodzie pęcherz opróżniony mokre kalesony nagle uderza zapalenie pęcherza muszę do lekarza muszę do lekarza jeśli się ożenię będę sikał do ołtarza jestem u doktora niech pan sobie siada Muszę siku. 0. 0. Id dzwonka: 802896 Gatunek: Zabawny Duration: 1s Pliki do pobrania: 364 Rozmiar : 26 KB Opinie: 0. Opis. Muszę siku Dzwonek Gottapee. Info Info Od sprężystych uszczelek dzielą Cię tylko 3 proste kroki! Wyczyść i osusz uszczelki. Wykorzystaj szczotki, pędzle oraz myjkę ciśnieniową. Zrób to w temperaturze dodatniej. Nanieś cienką, równomierną warstwę produktu na odtłuszczoną uszczelkę. Jeśli trzeba, zastosuj precyzyjną końcówkę dołączoną do preparatu. nomor luar negeri gratis untuk whatsapp 2022. Policja ma swoje prawa i obowiązki. Jak powinni zachowywać się policjanci w czasie interwencji? Oto najczęstsze sytuacje. Legitymowanie (spisywanie) osób może być wykonane, gdy ustalenie tożsamości jest niezbędne do wykonywania czynności służbowych przez policję, np. osoby która jest podejrzana po popełnienie przestępstwa, była świadkiem przestępstwa. Po pierwsze policjant musi się przedstawić i podać stopień służbowy. Musi też podać przyczynę podjęcia czynności służbowej i podstawę prawną. Policjant może zażądać okazania dokumentu, tożsamości (tzn. nazwisko, imię, miejsce zamieszkania itp.). Najczęściej to dowód osobisty lub, paszport. W wypadku niepełnoletniego może to być legitymacja szkolna. Jeśli jednak nie mamy ze sobą dowodu osobistego lub paszportu, może to być np. prawo jazdy. W wypadku braku jakichkolwiek dokumentów tożsamość może zostać potwierdzona osobiście przez kogoś znajomego. Musi on jednak mieć dokument potwierdzający swoją tożsamość. Jeśli osoba legitymowana siedzi w samochodzie, a wymagają tego względy bezpieczeństwa to policjant może zażądać opuszczenia pojazdu przez tę osobę. Jeśli odmówimy podania danych (to jest to wykroczenie) może to być podstawą do zatrzymania i doprowadzenia na komisariat. Ale zawsze musimy znać cel legitymowania, nie może to być formą represji. ZDJĘCIA: Z pobicia Przemysława Wiplera przez policję Środki przymusu to: siła fizyczna, kajdanki, pałka służbowa, gaz łzawiący Używając siły fizycznej lub wykorzystując siłę fizyczną, nie zadaje się uderzeń, chybaże policjant działa w celu odparcia zamachu na życie lub zdrowie własne lub innych osób albo na mienie lub przeciwdziała fizycznej, pałki służbowej oraz chemicznych środków obezwładniających można użyć lub wykorzystać ją w przypadku konieczności podjęcia co najmniej jednego z następujących działań: wyegzekwowania wymaganego prawem zachowania zgodnie z wydanym przez policjanta poleceniem; odparcia bezpośredniego, bezprawnego zamachu na życie, zdrowie lub wolność policjanta lub innej osoby; przeciwdziałania czynnościom zmierzającym bezpośrednio do zamachu na życie, zdrowie lub wolność policjanta lub innej osoby; przeciwdziałania naruszeniu porządku lub bezpieczeństwa publicznego; Pałki służbowej i chemicznych środków obezwładniających nie stosuje się wobec osób, w stosunku do których użyto kajdanek, kaftana bezpieczeństwa, pasa obezwładniającego, siatki obezwładniającej oraz obezwładnionych wskutek użycia przedmiotu przeznaczonego do obezwładniania osób za pomocą energii elektrycznejPałką służbową nie zadaje się uderzeń i pchnięć w głowę, szyję, brzuch i nieumięśnioneoraz szczególnie wrażliwe części ciała, z wyjątkiem sytuacji gdy zachodzi konieczność odparcia zamachu stwarzającego bezpośrednie zagrożenie życia lub zdrowia policjanta lub innej osoby. ZAPISZ SIĘ: Codziennie wiadomości Super Expressu na e-mail Czytaj: Niesiołowski o pobiciu Wiplera: „Policji należy się NAGRODA!" Wszyscy rodzice małych dzieci to znają. Ledwie mija pół godziny, a tu już: “pić”, “siku”, “daleko jeszcze”? W najlepszym wypadku. Podróżowanie tego lata samochodem z półtoraroczną i niemal czteroletnią sprawiło, że zaprzęgłam do pracy całą moją kreatywność. Pierwsza jazda nie była perfekcyjna, druga też nie. Ale nasz powrót do Warszawy był już całkiem spokojny. Może za sprawą mojego przygotowania? Dlatego spisuję tu zabawy w podróży po hiszpańsku, które przygotowałam i sprawdziłam na własnych dzieciach. Może pomogą twojej rodzinie nie tylko lepiej spędzić przejazd samochodem, ale i wprowadzić nieco więcej hiszpańskiego do waszej codzienności. El viaje mismo – sama podróż Pierwsze pół godziny podróży to jej doświadczanie. Jeśli nie uda nam się wyjechać o takiej porze, że przynajmniej jedno dziecko drzemie, staram się skupić ich uwagę na tym, że… jedziemy. Omawiamy, gdzie jesteśmy, co widzimy i co słyszymy. W ten sposób można przećwiczyć różne umiejętności językowe, takie jak kolory, przyimki miejsca i czasowniki. Można zadać dziecku takie pytania: ¿De qué color es tu silla? – W jakim kolorze jest twój fotelik? ¿Dónde está tu botella de agua? – Gdzie jest twoja butelka z wodą? ¿El coche va rápido o lento? – Samochód jedzie szybko czy wolno? ¿Quién está agarrando el volante? – Kto trzyma kierownicę? Z dziećmi powyżej 3 roku życia, które lubią bawić się w zdania “na opak” i przekomarzanie, można wypowiadać nieprawdziwe stwierdzenia i czekać, aż dziecko cię poprawi. Na przykład: El cielo es marrón, ¿verdad? – Niebo jest brązowe, prawda? El maletero está delante de nosotros. – Bagażnik jest przed nami. Moja czterolatka uwielbia tego typu rozmowy, a ostatnio nawet sama je chętnie inicjuje. Po kilku minutach mocno już ponosi nas wyobraźnia, a jak my się śmiejemy, to młodsza też. I takie zabawy w podróży sprawiają, że czas leci szybko. Veo veo – co widzisz? To tradycyjna, bardzo popularna gra dla dzieci, które znają już litery. Osoba inicjująca rozmowę wybiera rzecz, którą ma w zasięgu wzroku. Zadaniem drugiej osoby jest odgadnięcie, co ta pierwsza ma na myśli. A dialog przebiega tak: A: Veo veo. B: ¿Qué ves? A: Una cosita. B: ¿Qué cosita es? A: Empieza por la “G” (w wersji oryginalnej używa się nazw liter, my używamy głosek) y papá los usa para mirar. B: ¿Gafas? A: ¡Sí! Muszę przyznać, że moja czteroletnia córka tak bardzo lubi tę grę, że ja mam jej już dosyć. Ale w samochodzie wszystko jest lepsze niż marudzenie. Gramy w “Veo veo” w różnych sytuacjach – też czekając np. u lekarza albo oglądając “Ulicę Czereśniową“. Canciones con gestos Śpiewanie w samochodzie nie jest moim wynalazkiem, ale też zajmuje nam sporo czasu. Dziewczynki najchętniej włączają się w śpiewanie z pokazywaniem. Mam w tym celu na iTunes odpowiednią listę, z której czasem korzystamy. Oto kilka pozycji z ostatniej podróży (dzieci 1,5 roku i 4 lata): Pica Piedra zespołu Pim Pau – absolutny hit pierwszego roku życia Olgi. Swego czasu jedyna ścieżka dźwiękowa każdej jazdy samochodem, dzięki której O. przesypiała większość drogi. El auto de papá – pozycja obowiązkowa przy jeździe samochodem, ze względu na kontekst. Con mi dedito – bardzo prosta piosenka, dzięki której dzieci szybko uczą się słów “sí” i “no”. Las ruedas del autobús – hiszpańska wersja angielskiej piosenki “The wheels on the bus” To takie najbardziej sprawdzone piosenki, ale słuchamy i śpiewamy o wiele więcej! Więcej piosenek dla dzieci znajdziesz w moich starszych wpisach. Conversación cantada, czyli śpiewając rozmawiamy Śpiewać lubimy i często sobie to śpiewanie urozmaicamy. Kiedy śpiewamy znane nam już piosenki, jedna osoba zaczyna śpiewać i przerywa na końcu zdania. Zadaniem tej drugiej jest zaśpiewać ostatnie słowo lub ostatnią sylabę z linijki. To dobra zabawa dla wszystkich, ale też szansa na włączenie w śpiewanie tych najmłodszych, którzy dopiero wymawiają pojedyncze słowa i sylaby. Jest to też podobno bardzo dobry sposób na stymulowanie rozwoju muzycznego dziecka i rozwoju mowy. Na przykład piosenkę “Cinco lobitos” (o której pisałam we wcześniejszym wpisie) zaczynamy śpiewać z młodszą tak: A: Cinco lobitos tiene la lo- B: ba A: Cinco lobitos detrás de la esco- B: ba Pegatinas – naklejki Fajerwerki w postaci przedmiotów zostawiam na koniec albo na kryzysowe momenty podróży, kiedy już inne zabawy w podróży nie działają. W korku na Pomorzu świetnie sprawdziły nam się naklejki z książeczki o zwierzętach. Nie wklejałyśmy ich do książki. Ja patrzyłam na planszę i proponowałam dziewczynkom różne zwierzęta, z których one miały sobie któreś wybrać. Zadawałam im więc takie pytania: Tengo un mono, una jirafa y un jabalí. ¿Qué animal quieres? – Mam małpę, żyrafę i dzika. Które zwierzę chcesz? ¿Prefieres una mariposa grande o una pequeña? – Wolisz dużego czy małego motyla? ¿Quieres una rana roja o una verde? – Chcesz czerwoną czy zieloną żabę? Powyższe pytania oczywiście były bardziej odpowiednie dla czterolatki. Młodszą córkę pytałam, nie dając jej wyboru, bo póki co odpowiada “sí” i “no”. W pewnym momencie przykleiła sobie naklejkę ze słoniem na czoło i wtedy się zaczęło szaleństwo (a przy tym ćwiczenie nazw części ciała). ¡Madre mía! ¡Tienes un elefante en la frente! A ver si sabe viajar a tu… rodilla – O matko! Masz słonia na czole! Ciekawe, czy potrafi się znaleźć na twoim… kolanie. Potem zwierzęta zaczęły wędrować po samochodzie, a ja wciąż z przesadą wykrzykiwałam: ¡Un rinoceronte en la ventana! – Nosorożec na oknie! ¡Un colibrí en el reposacabezas! – Koliber na zagłówku! Łatwo się domyślić, jak może wyglądać samochód po takiej zabawie. Przed jej zaproponowaniem warto więc rozważyć, czy nie będzie ci przeszkadzać, jeśli wnętrze twojego pojazdu będzie wyglądać tak jak mojego: Libros y revistas Na sam koniec w rękach dziewcząt lądują książeczki. Nie jest to rozwiązanie idealne dla mnie, ponieważ jako osoba zmagająca się od dziecka z (teraz już na szczęście lekką) chorobą lokomocyjną, nie jestem w stanie czytać w podróży. Moich dzieci to jednak nie dotyczy. W związku z tym muszą dostawać lektury, z którymi będą radzić sobie same. Dlatego też dla młodszej postawiłam na to, co zna i sama lubi sobie przeglądać. Z hiszpańskojęzycznych pozycji – wakacyjny numer pisemka Popi wydawanego przez wydawnictwo Bayard. Czterolatka zajęła się ulubioną swoją pozycją tego lata: Poppy y Sam. Pasatiempos de Verano wydawnictwa Usborne. Jest to “libro pizarra”, w której pisze się mazakiem suchościeralnym. W ten sposób zadania z książki się nie kończą, bo kiedy już wszystkie zostaną rozwiązane, można złapać za ściereczkę lub chusteczkę, zetrzeć swoje odpowiedzi i zacząć od nowa. Jeśli ten wpis ułatwił twoje podróże z dziećmi i chcesz mnie o tym poinformować, zaproś mnie na kawę! Dzięki temu będę mogła tworzyć więcej wpisów takich jak ten. Dziękuję! Pewnego razu w weekend przyszła do mnie Monia mówiąc że miała wspaniały sen. Śniło się jej, że byłam z nią w jakimś pokoju hotelowym. Gdy podeszłam do niej zauważyłam, że na jej twarzy pojawił się uśmieszek. Powiedziała, że chce zrobić jedną rzecz, a której jeszcze nie robiła. Z ciekawością zapytałam ją jaką – zawody na łóżku kto dłużej wytrzyma – odparła. Hotel był w sumie jakiś podrzędny więc czemu nie. Czytaj dalej Pewnego wieczoru, kiedy grałam z moją przyjaciółką Monią na konsoli postanowiłam namówić ją na małe zabawy, która z nas dłużej wytrzyma. Zgodziła się, a ja poszłam po przygotowane już napoje. Po przyniesieniu picia wróciłyśmy do gry. Byłam ubrana wtedy w różową, cienką piżamkę w czarne kotki, a przyjaciółka w białe majteczki, rajstopki, bluzeczkę i krótką spódniczkę. Czytaj dalej Budząc się w niedzielę rano postanowiłam, że spędzę ten dzień na działce z przyjaciółką. Zadzwoniłam więc do niej i umawiając się na działkę zaczęłam się szykować. Spakowałam 3 chusty na szyję (takie letnie), trochę picia, telefon i jakieś inne pierdoły. Ubrałam wysokie buty, czerwoną spódniczkę, białe majtki oraz koszulkę. Po wypiciu kawy wyszłam z domu na autobus. Czytaj dalej Siedząc z przyjaciółką w ogrodzie pomyślałam sobie, że przejdziemy się do starej altanki. Zgodziła się więc poszłyśmy. Wchodząc do środka zauważyłam, że można byłoby tu spędzić też całkiem miło czas. Siedząc i rozmawiając poczułam, że muszę do toalety. Monia powiedziała jednak żebym poczekała i została. Czytaj dalej Budząc się rano pomyślałam sobie, że skoro sikanie jest takie przyjemne to, czemu nie zrobić tego przez ręczniczki papierowe. Nic na sobie nie mając wstałam z łóżka włożyłam białe majtusie, szlafroczek i idąc do łazienki pomyślałam, że czemu by nie spróbować. Czytaj dalej Wstałam rano, wyjrzałam przez okno i stwierdziłam, że jest ciepło. Postanowiłam więc, że spędzę ten dzień na dworze w domku na drzewie. Rozciągając się zaczęłam się szykować ubierając podkoszulek z Hello Kitty, żółte majtki z pikachu, spódniczkę zapinaną na guzik, butki, skarpetki. Wzięłam także troszkę picia, telefon, klucze i wyszłam z domu. Po drodze zadzwoniłam do Moni i zapytałam, czy nie chciałaby wpaść, bo akurat jadę do znajomej mojej kuzynki, która wyjeżdża i poprosiła bym zajęła się domem. Monia się zgodziła, podałam jej więc adres i spotkałyśmy się na miejscu. Czytaj dalej Budząc się rano pomyślałam, że skoro jest sobota to zjem śniadanie i pójdę do sklepu. Kupiłam sobie dużą butelkę wody, coli i małą butelkę soku. Gdy wróciłam to postanowiłam, że pójdę do znajomej. Odkładając napoje na wieczór zaczęłam się zbierać. Włożyłam białą bluzkę, czarne rajstopki, spódniczkę, różowe majtki, torebkę, butki. Czytaj dalej Pewnego zimowego miesiąca szykowałam się na urodziny babci. Szykując się włożyłam sukienkę, ciepłą kurtkę, buty oraz cienkie rajstopy. Przed wyjściem wypiłam małą szklankę wody. Wychodząc zastanawiałam czy aby na pewno wzięłam wszystko. Czytaj dalej Podczas lata pojechałam z moją przyjaciółką do domku letniskowego w lesie, by spędzić troszkę czasu razem we dwójkę. Byłam ubrana wtedy w bluzeczkę rozpinaną, sukienkę, butki sportowe, a majtusie miałam wtedy różowe. Gdy dojechałyśmy na miejsce było już południe więc, by nie tracić czasu zaczęłyśmy się rozpakowywać z ciężkich walizek. Czytaj dalej Raz, gdy odwiedziłam moją znajomą w domu zauważyłam, że myje naczynia. Zaproponowałam jej mokrą zabawę przy zmywaniu. Lekko się uśmiechnęła i zgodziła się. Miałam na sobie wtedy błękitne majtusie w białe kropki, koszulkę i krótką spódnicę. Czytaj dalej Nawigacja wpisu Każdego dnia jako rodzic masz do zrobienia 4 podstawowe rzeczy. Tylko cztery. Serio. To znaczy wiadomo, że aby dziecko było szczęśliwe, czuło się kochane i nie wyrosło na gnoja znęcającego się nad psem, to trochę więcej niż te cztery. Ale jak zrobisz te cztery rzeczy to masz pewność, że dziecko przeżyje. To jest takie rodzicielski basic, 4 przykazania. No dobra, ale skoro tylko cztery rzeczy jako rodzic muszę robić, to chyba to całe rodzicielstwo nie jest aż takie trudne? A, no właśnie, to złudzenie! Bo właśnie tych czterech rzeczy dziecko nie chce robić i w większości domów te cztery rzeczy to cztery różne bitwy, w których każdego dnia są jeńcy i zwycięzcy. I to kilka razy dziennie!Dzieci trzeba dobra ale co z tego, skoro dziecko gardzi tym, co mu dajemy. Brokuły są wstrętne, fuj! Krzyczy przy stole dwulatek, po czym zajada kozę z nosa, liże poręcz w przychodni i kładzie się na ziemi w supermarkecie. Weź to żywieniowy polega też na tym, że coś, co dziś smakuje i dziecko twierdzi, że to jego ulubiona potrawa EVER, a której z tej radości nagotujesz po nocy wielki gar, jutro może stać się trucizną. Zadowolona wjeżdżasz na stój z pomidorówką, której wczoraj dziecko zjadło 3 talerze, a ono patrzy na Ciebie z pytaniem „chcesz mnie otruć”?Zabawa z jedzeniem rozwija się w szkole, do której warzywa i owoce udają się w eleganckiej śniadaniówce po to tylko, aby z niej bezpiecznie wrócić w tym samym najbardziej kocha rzeczy, które średnio mu służą, typu żelki, lody i cukierki. Bywa, że kanapka by się do buzi nie zmieściła, ale kubeczek lodów dziecko zmieściłoby na pewno. Nawet dwa może. I polej kolą, nie muszą się ubrać. Proste? Proste. Z gołym tyłkiem nikt nie będzie przecież latał. No ale od małego dzieci nie chcą się jednak ubierać. Kiepsko współpracują w tym temacie albo zupełnie odmawiając, albo kreując własną wizję, która niestety odbiega od ogólnie przyjętych standardów pół roku, wydają się pijaną ośmiornicą, której założenie gaci na tyłek wymaga podstępów i co najmniej czterech rąk. Wije się to to, ściąga, co założysz, obsika nawet malucha jest jednak fantastycznym i wzbogacającym wewnętrznie doświadczeniem, szczególnie wtedy, kiedy po tych przepychankach, z potomkiem odzianym w czterdzieści pięć warstw, w kombinezonie i rękawiczkach, upocona jak maratończyk, szukasz w torebce kluczy, a tu nagle czujesz zalatująca na kilometr spod tych bodziaków i swetrów, dwójeczkę. No miodzio. Masz jak w banku, że jak już dziecko wyrośnie z wieku robienia kupy w pieluchę, zawsze w tym momencie, w tych kalesonach, śniegowcach i kominach, będzie mu się chciało sikać. Najlepiej, jeśli jest to jeszcze pod domem, ale już w samochodzie, tuż po treningu obwodowym, czyli zapinaniu dziecka w głęboko rozwijająca okazja to jest wtedy, kiedy rozszerzasz swojemu dziecku dietę i w śmierdzącej burej warzywnej papce uwalone są nawet majtki. Większości rodziców przychodzi wtedy do głowy kilka kreatywnych pomysłów na rozwiązanie tej patowej sytuacji. Można na przykład wystawić potomka do ogródka razem z krzesełkiem i potraktować całość szlauchem, czy też karmienie dziecka nago, bo to jednak zawsze jedno pranie mniej. Oczywiście sama nie testowałam, koleżanka mi czas, kiedy dziecko staje się dość wybredne tekstylnie, a jednocześnie nie przejawiające absolutnie żadnego gustu. Kropki do pasków, suknia księżniczki na plac zabaw, kalosze do wszystkiego? Git. Nawet jak kropelka wody spadnie na koszulkę, dziecko oczywiście musi się przebrać. Niektóre egzemplarze nie tolerują guzików, metek, ściągaczy, bo wszystko czyha na życie naszego maluszka i podstępnie drapie i gryzie. Skarpetek do pary nigdy odnaleźć nie można, ciuchy wieczorem ściąga się całymi partiami – getry razem z majtkami, bluzę razem z podkoszulkiem, a kosz na brudną bieliznę ma w pokoju dziecka swoją małą, nielegalną filię, w której ubrania gniją, aż się ktoś nie zlituje. Ktoś, czytaj: spodni na tyłek praktycznie w każdym wieku to mega wyzwanie, bo dziecku jest zawsze za gorąco i przy minus pięć chce nosić krótkie potem zaczyna się szkoła i polecenie „ubieraj się”, staje się nieświadomie, codziennie, w sekwencjach po 10 co minutę, powtarzaną mantrą. No dobra, ale najpierw się ubierz, ubieraj się, bo wychodzimy, ubierz się, bo jest zimno, ubieraj się, bo jesteśmy spóźnieni, czy jesteś już ubrany?Dzieci trzeba Codziennie co najmniej dwa razy dziennie pytasz co najmniej ze trzy razy, czy te zęby umyte. Albo echo albo udają, że nie słyszą, albo kłamią. Jak nie spytasz, wyjdą z nieumytymi. No cóż, jak to mawiają klasycy – nie zadawaj pytań, nie usłyszysz też powszechnie wiadomo nie służy myciu ciała, a leżeniu w wodzie z bąbelkami i zdarza się, że delikwent po 30 minutach relaksu zapomniał sobie o czymś tak prozaicznym jak umycie tyłka. Nic dziwnego, zajęty przecież był udowadnianiem w praktyce, że w małej wanience da się wyprodukować metrową włosów to jakaś katorga, dramat, horror, którego za wszelką cenę trzeba unikać i siłą do nikomu w kosmosie starcia szamponu z włosami nie doprowadzać. Może grozić traumą pourazową. U wszystkich trzeba kłaść spać. To takie niesprawiedliwe, że ludzie, którzy chcą spać, muszą codziennie kłaść do łóżka ludzi, którzy spać nie chcą. Jeszcze nie słyszałam, żeby jakiekolwiek dziecko mówiło wieczorem „mamo, tato, jestem zmęczony, idę spać, pa!”. Nie. Bo dzieci, które zasypiają przy kolacji, których nóżki tak bardzo bolą, którym już dziś nic się nie chce, o godzinie, o której trzeba iść spać, nagle dostają wiatru w żagle. To, że wszystkim wtedy się chce pić, jeść i sikać, to na to można się przygotować, to jest klasyka gatunku! Ale już na szukanie w szafie lwa, pytania o sens życia i odpowiedź na pytanie „skąd się biorą dzieci”, czytanie książeczek o pierdach i kupach, które dziecko zna na pamięć i jak sobie przyśniesz, to zaraz Ci mały, oburzony cenzor palucha do oka włoży “tato, ominąłeś słowo “ale” i podziwianie taneczno-akrobatyczno-aktorskich możliwości dziecka, to jest wyższy poziom wtajemniczenia. I jest taki żarcik, że jak sobie mówicie z dzieckiem „dobranoc, do zobaczenia rano” to oboje wiecie, że zanim ono uśnie, zobaczycie się jeszcze ze 154 razy. Ech. Tak więc, jeśli przynajmniej 2 z tych 4 rzeczy uda Ci się dziś ogarnąć, brawo Ty! Rodzicielstwo to sport dla odważnych. Do boju! Pamiętaj. Tylko 4 rzeczy! Tylko! Uczcijmy to minutą ciszy. 🙂 ♦Inspiracją do tekstu był ten materiał: jest niesamowity! Jeśli ten tekst trafia do Ciebie – podziel się nim ze proszę komentarz. Dla Ciebie to moment, a dla mnie istotna mój fanpage na Facebooku, dzięki temu będziesz na się do Newslettera. Dzięki temu prosto na swoją skrzynkę dostaniesz info o nowościach i będziesz zawsze na śledzić mnie na Instagramie, gdzie oprócz fotek moich dzieciaków znajdziesz całą masę zdjęć żarcia i plaży. Myślisz, że tylko Ty takie masz? Że jako nieliczna masz swoje małe dziwactwa? No błagam! Każda z nas ma zalety, wady oraz takie cechy, które są takimi naszymi małymi zboczeniami, dziwactwami. Jakie są moje? 1. Lubię “wróżby”. Nie jarają mnie horoskopy, tarot i tym podobne. To raczej takie prostackie “jak przejedzie w ciągu 5 minut 5 czerwonych aut to spotka mnie szczęście” albo “jak znajdę centa to wygram w totka”. wiem, dramat… 2. Nie dopijam kawy. Nigdy! Zawsze zostawiam trochę na dnie. Nie mam pojęcia z czego to wynika. Zwykłe marnotrawstwo. 3. Zupełnie nie znam się na geografii. Dla mnie osobiście, to był najtrudniejszy przedmiot w szkole! 4. Nie ma opcji, żebym się po kąpieli nie posmarowała balsamem. Muszę! Inaczej czuję “ból skóry” haha… 5. Uważam, że mam wielką stopę. Rozmiar 39 przy 165 cm wzrostu – zawsze marzyłam by mieć takie 37! 6. Nie jarają mnie rzeczy modne. “Zmierzch” przeczytałam jak już wszyscy o nim zapomnieli, Emu kupiłam jak już zaczynał się etap śmiania z nich, a wszystkie kultowe seriale oglądam jak inni kończą 3 sezon. Taka ze mnie influancerka! 7. Czytam parę książek na raz. W zależności od nastroju. 8. Piosenkę która mi się spodoba słucham do “zajechania”. Non stop, aż będę miała jej dość (chociaż wcześniej całe otoczenie ma dość mnie). 9. Nie za bardzo dochodzi do mnie fakt, że za parę miesięcy, skończę 30 lat. Za każdym razem gdy ktoś pyta mnie o wiek chcę odpowiedzieć 25! Ale to temat na inny post. 10. Kiedyś często zmieniałam fryzury. Wystarczyło, że zobaczyłam piękną kobietę, a w mojej głowie rodził się pomysł, że na bank będę też taka cudowna jak będę miała jej włosy. Oczywiście każdą taką zmianę żałowałam po tygodniu. Zresztą… wciąż nie wiem czy obecna “fryzura” (po prostu długie włosy) jest dla mnie odpowiednia. 11. Liczę. Wszystko, wszędzie. Taka nerwica natręctw. Ma to moja mama, ma mój dziadek. To nie jest normalne. 12. Nie tańczę zbyt dobrze, no chyba że po alkoholu. Chociaż nawet wtedy mój taniec opiera się na kręceniu tyłkiem. 13. Sprawdzam skrzynki pocztowe 5 razy dziennie. Od razu odpisuję na smsy. Zawsze do kogoś oddzwaniam. Nie cierpię jak ktoś robi inaczej. A jakie są twoje dziwactwa? Nie bądź taka! Podziel się. Bo wyjdzie na to, że tylko ja jestem taka żałosna 😛 You may also like

muszę siku w samochodzie